Jest to dążenie do znalezienia odpowiedzi na pytanie: kim jestem, skąd się wziąłem, dokąd zmierzam, opierając się na jakich więziach i wartościach mogę osiągnąć cel mojego życia?
Dzięki duchowości człowiek potrafi zająć świadomą i odpowiedzialną postawę wobec samego siebie, wobec drugiego człowieka, wobec Boga i świata. Tylko człowiek duchowy potrafi myśleć, kochać i pracować. Człowiek pozbawiony duchowości jest podobnie bezradny i zagrożony jak zwierzę pozbawione instynktów.
Dlaczego rozwój duchowy jest taki ważny?
Duchowość pełni rolę centralnego ośrodka sterowania życiem. Tym, czym hormony są dla ciała, świadomość dla psychiki, a sumienie dla wrażliwości moralnej, tym duchowość jest dla całego człowieka. Różne rodzaje duchowości (na przykład chrześcijańska, buddyjska czy ateistyczna) to efekt radykalnie odmiennego sposobu rozumienia przez człowieka samego siebie oraz sensu własnego istnienia.
Człowiek ponowoczesny to ktoś, kto chce raczej być kimś bogatym materialnie niż duchowo. Potrzeby duchowe nie są tak „krzykliwe” jak potrzeby cielesne czy emocjonalne. Dziecko łatwiej poprosi rodziców o coś do zjedzenia niż o coś do przemyślenia. Obecnie wielu nastolatków i dorosłych wręcz boi się postawienia sobie pytania o to, kim są i po co żyją. Im bardziej niedojrzały duchowo jest dany człowiek, tym bardziej nie potrafi w rozsądny sposób korzystać z dobrobytu materialnego, jeśli nawet taki dobrobyt osiągnie. Posiadanie pieniędzy przez ludzi pozbawionych duchowej głębi jest groźne dla nich samych. Im bardziej tacy ludzie są bogaci materialnie, tym łatwiej uwierzą w to, że coś innego niż miłość wystarczy im do szczęścia. Brak sfery duchowej sprawia, że dana osoba próbuje radzić sobie z życiem po omacku, czy opierając się na najbardziej niebezpiecznej dla człowieka metodzie prób i błędów.
Duchowość, a cielesność
Ciało nie może wyjaśnić człowiekowi tajemnicy ludzkiego życia, gdyż ono nie wie, kim jesteśmy i po co żyjemy. Ono odczuwa jedynie fizyczne potrzeby i popędy. Gdy dominuje, wtedy staje się rodzajem nowotworu, który podporządkowuje sobie pozostałe sfery człowieczeństwa i żyje ich kosztem. Kto utożsamia siebie z ciałem, ten przesadnie koncentruje się na własnej cielesności i poddaje się dyktaturze ciała.
Człowiek cielesny nie jest w stanie racjonalnie myśleć, dojrzale kochać ani solidnie pracować. Jest niewolnikiem własnego ciała, zamiast być jego panem i mądrym przewodnikiem. Duchowość to nie zwycięstwo ducha nad ciałem, lecz integracja sfery duchowej i cielesnej. Ciało bez ducha jest nierozumne, a duch bez ciała jest nieludzki.
Duchowość zaczyna się wtedy, gdy człowiek wznosi się ponad swoje ciało po to, by postawić pytanie o to, jaki sens ma jego ciało, a także o to, jaki sens ma on sam i życie, które otrzymał jako dar i zadanie.
VITALVIDA
Rozwój duchowy jest zagrożony wtedy, gdy duchowością nazywamy coś, co w rzeczywistości nią nie jest
Rozwój duchowy jest zagrożony wtedy, gdy duchowością nazywamy coś, co w rzeczywistości nią nie jest. Wrażliwość emocjonalna czy estetyczna, zachwyt nad przyrodą czy ćwiczenia na skupienie – to wszystko nie jest duchowością. Tego typu umiejętności są potrzebne i cenne, lecz nie gwarantują, że człowiek zrozumie siebie i sens swego istnienia. Radykalnym zagrożeniem duchowości jest bezmyślność. Człowiek pusty duchowo ulega instynktom, popędom, emocjom czy naciskom środowiska. Jest przekonany, że do osiągnięcia szczęścia wystarczy być młodym, pięknym i bogatym. Tymczasem wielu młodych, pięknych i bogatych popada w uzależnienia czy stany samobójcze, a wielu ludzi starych, chorych i biednych cieszy się życiem i umacnia innych.
Człowiek dojrzały duchowo rozumie, że skoro potrafi myśleć i kochać, to nie pochodzi od nieświadomej siebie materii czy ślepego przypadku, lecz od Kogoś, kto jeszcze bardziej potrafi myśleć i kochać. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie może być szczęśliwy ten, kto zaspokaja jakąś cząstkę siebie kosztem pozostałych wymiarów swego człowieczeństwa. Rozumie, że usatysfakcjonowany ma być cały człowiek, a nie jego ciało, popędy czy emocje. Ma świadomość tego, że na tej ziemi nie istnieje łatwe szczęście, czyli szczęście osiągnięte bez wysiłku i dyscypliny, bez pomocy Boga i mądrych przyjaciół. Najważniejszym owocem dojrzałości duchowej jest zdolność do okazywania i przyjmowania miłości. Człowiek duchowy wie, że życie poza miłością staje się niezrozumiałym i nieznośnym ciężarem.
W zdrowym ciele
zdrowy duch!
Pomogę Ci osiągnąć ten cel!
Razem wypracujemy praktyki, które doprowadzą Cię do życiowego spełnienia.
Masz jakieś pytania?
Skontaktuj się ze Mną
- Copyright © 2022
- All Right Reserved
- Polityka Prywatności
